حکایت مجنون

⤵⤵
.
.
پاک نفسی دید مجنون را به فکر
راقم انگشتانش و .. مشغول ذکر

خون دل در دیده و دودش به سر
دود نه .. گوئی ز سر جااانش به در

هیکلی زار و نزار و بی توان
همچو جسم کودکی اندر اوان

بر درش وارد شد و جایی نشست
پرسشی اوّل نکرد .. لب را ببست

دید .. گاااهی او نظربازی کند
گوئیا بر دلبرش .. نااازی کند

بر دلش نقشِ رُخِ او بافته
دل نگو .. از رنگ او جان تافته

رنگِ جان از آن قلم چون خون روان
اشکِ پیران چون روان ؟!! .. رویش جوان

گفت : ای مجنون .. چراغِ عاقلی
از ورود و .. از دخولم غافلی !!

با چه کس نامه نگاری میکنی ؟
وین چنین نالان چه کاری میکنی ؟!!

« گفت : ... مشقِ اسمِ لیلی میکنم »
جاری اشکم را چو سیلی میکنم

« چون به دستِ من نیاید کامِ او »
« عشق بازی میکنم با نامِ او »

.
.
.
.
رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا
رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا
رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا
رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا
رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا
رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا
رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا
رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا رضا





میلاد شمسُ الشّموس .. منوِّرِ عالم از طوس
انیسُ النُّفوس که بر سریرِ قلوب کرده جلوس

امامِ هُمام .. هشتمین ساقیِّ جام
که مستی از او گردید وام

سوّمین علیِّ عالم نام .. که وحشی صفت بر حریم اوییم رام

اخترِ عالمِ رضا ..
.
سلطان « علیِّ ابنِ موسیَ الرّضا » .. علیه آلاف التّحیَّة و الثَّنا بر عاشقانش تهنیت باد


#رسوا
.
.

شهادت

السلام علیک یا اول مظلوم 

ز زهر تیغ تاریکی دلا خورشید می میرد

                                                  ز طوفان گناه او نسیم عید می میرد

ز مرگ هر عزیزی هان یگانه اختری افتد 

                                              ز داغ یک ستاره هرکه او را دید می میرد

امشب شب شهادت شاهد شهر ... شهید شهیر ... شیر بیشه ی شجاعت  

شاه شاکر ... شعله ی شمع شام شراب نوشان است ....

               دل به داغ او سپاریم  .... و چشم به لطف ستاریم .... 

 

پند

    دلم بنده ی پند آن مرد بود ...    

                      

دلم بنده ی پند آن مرد بود        به هر خطبه اش صد ره آورد بود

ز هر شب که من با غمش سوختم       سحر بر دلم شعله افروختم 

چو چشمم به ابروی او مات شد          دلم در حریمی ز آفات شد 

شب آهسته از دل بگفتم : مدد            زبان شد به وصفش برون از عدد

مدد کرد بر من دم حیدری                   از آن دم شنیدم که از زر سری

دل و چشم بر طاق افلاک شد           زبان در دهان رند و چالاک شد 

بگفتم به او یا علی : القلم                قیامت به پا کن پدر در دلم 

نزولی نما ای مه چارده                     من و بندگی ای شه چارده 

شه دین نزولی ز اجلال کرد               بر آورده پایان آمال کرد

بدیدم من او را بدون حجاب                 ببین کل دریا کنار حباب

ببین بنده ی لایق صد عذاب                چگونه شده همدم بو تراب..!

خدایا بدیدم که بخشنده ای                بدیدم که بخشنده بر بنده ای

که رسوا منم وصلت یار چیست ؟        به چونان گلی صد چو من خار چیست ؟

خدایا بهشتی ز تو خواستم              بهشتی عطا شد که می خواستم ....

طلوع نور

 

ای عاشقان ای عاشقان ما سوی بالا می رویم                    فردا بیاید مه رخی امروز و حالا می رویم

پیمانه در می چون شده سر را خرابش می کنیم                 آن گه ز سر مستی او این جا و آن جا می رویم

آقا به ما رحمی نما ما مفلسیم و بی نوا                          در جمع یارانت کنون بی زاد و تنها می رویم

عشّاق تو سیل و من چون قطره ای در آن میان                 تو مقصد و ما راهیان نک سوی دریا می رویم

فردا که تو طالع شوی اجزای هستی سوی تو                   ما چون بعوضی خوش نظر تا مرغ عنقا می رویم

گرچه ندارم من نشان از منزل یاران تو                           با عاشقان بی سرت بی دست و بی پا می رویم

یا رب چرا بستی مرا بگشا لب و دست مرا                     تا راز تو افشا کنم چون سوی یکتا می رویم

گرچه همه هم ره شده در راه او ره می بریم                     امّا به دل صد ره شده بی مثل و همتا می رویم

عقل و خرد را وا نهم بر روی نامم پا نهم                       بی نام و بی عقل و خرد مجنون و رسوا می رویم

 

                                                                                                  رسوا شب جمعه 7 ربیع الاول 1422

راز صد و ده

 

هست قرآن معدن اسرار حق                                   ره گشا و رهبر ابرار حق

چون بخواندی جذب آن شد روح تو                         بر سر جودی بیامد  نوح تو

دارد اندر خود تمام رازها                                       دیدن و فهمیدن و پروازها

گویم اینک نکته ای از آن میان                                 گشته ام حیران این سرّ البیان

خوانده ای اوصاف اصحاب یمین                              از خدا سائل شدی باشی چنین

در میان جنّتی منزل کنند                                        غلم و حوران غصّه را باطل کنند

از حریر و سندس و جام طهور                                تا شراب و مستی و شوق حضور

از مقامات و عطایای خدا                                        از یساریّان همه گشته جدا

هر دمی باشد بر ایشان نعمتی                                   بر گروه دین فروشان نقمتی

هیچ دانی این یمین باشد علی«ع»                              گویمت محکم همان یکتا ولی

در حساب ابجدی چون آوری                                   این یمین گردد صد و ده چون علی«ع»

مرشد و مولای ما باشد یمین                                     یک صد و ده را تو در جان ها ببین

پس بیا محکم بگو من شیعه ام                                   از وجود و جان و از تن شیعه ام

چون خدا در مصحفش جا داده ات                             بهر ره رفتن به ره پا داده ات

پس بیا و باش از اصحاب او                                      چون پیمبر شهر علم و باب او

         تو بیا داخل بشو از باب آن                                        فدخلوا در بیت من ابواب آن

چون گذشتی از در علم نبی                                       از شراب جام او تر کن لبی

با خیال روی او شادان بمان                                       همچو رسوا آیه ی مولا بخوان                                                                                    

 

                                                                                   رسوا   عید غدیر

                                                                                              80/12/12

دل و دین

 

این دل چه بود در تن ما بار خدایا                         هر دم به دمی گشته گرفتار خدایا

بی پرده بگویم دل و دین بر سر بازار                      بر کف همه دنبال خریدار خدایا

یک دم چو غریق سپه و لشکر فرعون                     آنی ز صفا تشنه ی دیدار خدایا

یک روز دوان در پی زیبای دل آرام                        روز دگر امّا همه جا یار خدایا

این چیست خدایا که دلش نام نهادی ؟                    دل نیست همه جان جهان دار خدایا

فکر زن و فرزند امان میبرد از ما                            کاووس جهانیم در افکار خدایا

اجری طلبم از تو که خلّاق جهانی                         ما را به در کس نبود کار خدایا

در مرتبه ی عشق چو مجنون جهانیم                      شهباز عمل گریه به سالار خدایا

رندان جهانیم ولی ساکن کشتی                            در اوج تلاطم همه دل دار خدایا

با این که سیاه است مرا نامه ی اعمال                     ما اهل نجاتیم در این کار خدایا

دل را تو نهادیش چنین مست خرابات                     بر مست گنه نیست ز گفتار خدایا

ما خار گل و بنده ی اولاد حسینیم                        این خار نسوزد به دو صد نار خدایا...

 

                                                                        رسوا

دل گویه

 

«مگر آن کمان ابرو به جز انحنا چه دارد؟»                 «که نظر ز دیدن آن به گذر بنا ندارد»

 

الهی به نامت نوا می کنم           شریکان غم را سوا می کنم           دمی در دلی سر کشد ماتمی         دمی پیش دانا به از عالمی ...

بیا بار دیگر به خود فکر کن       زخسران عمرت کمی ذکر کن      کجا ؟ با که عمری به سر برده ای؟       ز پیمان غفلت کجا خورده ای ؟       همی دانی ای دل ز لطف خدا ؟     و یا بوده ای از حریمش جدا ؟       خداوند دادار گردون فراز     خداوند دانا به دل ها و راز

حریمش ز فکر و خرد برتر است        سرایش ز هستیّ عالم سر است        بگفته نبیّ خرد آسمان       چو انگشتری بوده این کهکشان         درون یکی آسمان دگر        به نسبت قیاسی چنانچه اگر...         و بعدی به بعدی چنان بوده اند      همه هفت پرده چنین گونه اند       و هفتم به عرش وبه کرسی چنان        ملائک به محشر چه کرسی کشان ....

ملک را کجا می توان درک کرد ؟      تو در آسمان مانده ای ره نورد ...

خدا برتر از فهم ما شد عزیز            بیا با جهالت به جنگ و ستیز

خدا مهربانی چنان کرده است         چه سلطان که هم خانه ی بنده است

به قلب همه خانه دارد خدا         کجا از شما گشته سلطان جدا

اگر یک نفس او رهایت کند          فلک قطعه قطعه جدایت کند

نظر از تنت چون ببرّد خدا             به گورت ز موران کجایی جدا؟

تو منظور نظر گاه سلطان شدی          که در این جهان جان جانان شدی

بیا هم نفس با من خسته دل           دمی هم نوایی کن از جان و دل

خداوند رحمان ز مهر خفیّ            بداده به آدم مقام  صفی

زمین بستر زندگانی ماست              خدا این چنین از برایت بخواست

همه بسته پیمان که یاری کنیم          به درگاه ایزد که کاری کنیم      فرامین حق را که جاری کنیم       و در دل ز هجران که زاری کنیم ....

ولی ره زنی در کمین دل است       در این دور و بر ها همیشه «ول» است

قسم خورده تا روز آخر که او         ببرّد ره  ابن اولاد او

دمی را که از حق جدا بوده ای        در آغوش شیطان بیاسوده ای ...

بپا خیز و از دشمنت می گریز        به دشمن نداری توان ستیز

فراری به آغوش ایزد بساز           از این بی حواسی به سوز وگداز

خدایت کریم است و بخشنده است       که او از طلب در پی بنده است

 

به ما مهربانی فراوان کند            به شب شعله از ماه تابان کند

زمین را ز حجّت نکرده تهی            که شیطان به پاکان ندارد رهی

بساطش از این سفره بر چیده شد        چو مهر «ولی» در دلت چیده شد

 

بیا مجلس سور و غوغا به پاست         که نام «عزیز دل»  کبریاست

هر آنچه بگویم ز دل گفته ام           که دل را به مهر ولی سفته ام

همه کائنات و همه ممکنات            همه فاعلین و همه فاعلات

همه زیر و بالای این کهکشان          ز ذرّات و اجزا و نام و نشان

ز بهر وجودش سرشته شدند           همه زیر نامش نوشته شدند

 

یکی نکته گویم از آن بندگی           در این سال ها در این زندگی

دعایش بود قطعی و مستجاب          به محض توسّل بیاید جواب

خدا گوش دارد به حاجات او          سکون جهان از مناجات او

در این اضطرار و دل ریش ریش       هزاری گذشت و هزاران به پیش

نگوید خدایا مرا می رسان              مرا بهر یاری عالم رسان

همی منتظر همی مشتعل                همی منکسر همی مفتعل

  بر این بندگی بنده ها بنده اند          ملائک از این بنده شرمنده اند  

خداوند  عالم بنازد به او                خدا بندگان را بسازد به او

 

بیا جان دل درد دل ها کنیم             بیا کیسه ی غصّه را وا کنیم

ز یاری که عالم فدای دمش             همه اشک عالم به پای غمش

غریب از دل ما چرا گشته است        چرا دل غمش را ز جان شسته است

چرا ما ز دوری او دل خوشیم          چرا جان خود را به تن می کشیم

شد آیا هر آن چه درون دل است      برون ریزی و دل بگیری به دست

نشینی و تقدیم مولی کنی               تو عرضه به آن نفس والا کنی ؟

بگویی حبیب همه اولیا                 همه آرزوی همه انبیا

بیا این دل پوچ ما را بخر                مرا با خودت تا خدایت ببر

شد آیا شبی درغمش بگذرد؟           و خورشید ِصبح فلک سر زند؟

شب جمعه ای با غمش سوختی؟      چراغی به عالم بر افرو ختی؟

 دلا ندبه ی صبح جمعه چه شد؟      گلم خواب ماندی؟ نشد ها ... نشد

به دل عهد بستن در آغاز روز          بیا با وجودش بساز و بسوز

بگو ای کریمیّ ابن الکرام               به یادت نشستم مدام مدام

بیا این دلم را بخر شاه زاد              ندارم سوادی به روز معاد

توانی ندارم در این کارزار               برایت بنالم فقط زار زار..

 

ز نو قصه را باز خوانی کنیم      جوانیم و باید جوانی کنیم؟     امامی که در بی مثالی سر است      دو چشمی که در آرزویش تر است ...     

وظیفه چه باشد ؟ چه باید کنیم ؟       چه کاری بود کو نشاید کنیم ؟     چو راه خدا بر شما شد پدید      ز سختی سزاید که باشی حدید ...

دلا دل به مهرش سپردی دمی ؟     بگفتی که پیشش ز خاری کمی؟   شد اندر دلت غصّه ی داغ او ؟      و یا چون دگر ها فقط گفتگو ؟ ....

یکی را شد از جان به راهش کشی ؟       عزیزی خود را ز چاهش کشی ؟    اگر یک نفر از تو ره را بدید        تو فردا شدی یار   یاری سدید ..     

ببین جان من او تو را خواسته       عزیزی و مردی ز تو خواسته     نه کلب و مجنون نه خود زن نه   داد ...       نه با یک خطا جان بیگانه شاد .... !

تو ضربت به جان عدویش بزن      به فرهنگ و علمت به کویش بزن        بزن ساز افسون به چنگ و نوا       صلایی به پا کن به شور و نوا     به یک دکلمه جان عالم ببر      از این بی قراری به عقبی بپر       حدیثی روایت ز ساقی بیار          ز خفتن نیاید ندایی  به کار

تو نقشی بر این پرده از جان بیار        که جانان بداده تو را این خیار

 

ز خوبی تو عالمی چون بهشت         که ایزد نهالی به از این نکشت     بیا با عمل شیعه ی او شویم       بیا با وسایل به کویش رویم        

بباید که عالم به او رو کنند        زمستی او جام را بو کنند     بیا در غمش یار گیری کنیم

به اذن ولایت  امیری کنیم        بیا بهر او دلبری کن ز خلق          نماد ولایت  نه آن کهنه دلق            اگر خویش را تمیزی دهی       به روی امیرت عزیزی دهی ...

 

خدا این «یکی» را نگه داشته       یکی را به عالم بر افراشته      نیاید مگر با غم یک دلی

که چاره به عالم بود همدلی       اگر همدلی را به عالم کشیم        ز دیدار منجی همه دل خوشیم       نشانه نخواهد ظهور ولی       کلیدش دعای همه : «یک دلی»  .   

           

                                                                                  رسوا . 91/11/29

موسی

   

 

 

ما همه موسی و مهدی «عج» کوه طور                               سوی او راهی شدیم از بهر نور

پس بیا و خلع نعلینت بکن                                             همره خضری نگر علم لدن                                                                       

گر تو این نفس و هوی را وا نهی                                     از بیابان فراغش وا رهی

می رسی بر وادی قدس طوی                                         پیش رو صد شاخه ی نور و نوا

هم ببینی هم کلامش بشنوی                                           با بسی آیت تو هم موسی شوی

سوی فرعون درونت می روی                                         با چنین هارون افصح همرهی

از کرامت های حق معجز بیار                                          آیتی بالاتر از این هشت و چار؟

اولی را چون بیابی رسته ای                                            دفتر هستی فرعون بسته ای

پس چه باشد آخرین این نعیم                                         کس نداند جز همان ربّ کریم

تا که او را بهر ما باقی گذاشت                                        هر زمان صد هم چو من پروانه داشت

چشم جان ها چون ببیند نور او                                        هر دو عالم پر شود از شور او

چون بیاید فتح دل ها می کند                                          نام او کار مسیحا می کند

هشت و چار و سیصد و یک تک سوار                              لشکری از عرشیان همراه یار

با نظر افسار ما را می کشد                                             لشکر فرعون جان را می کشد

این چنین باشد که خون جاری شود                                   دین حق با نصرتش یاری شود

صد هزاران هم چو فرعون از درون                                   با نگاهش غرقه بین در خاک و خون

گر که موسی امّتی را یار شد                                           یار ما افسون گر بازار شد

امّت آخر زمان را تک به تک                                          او رها بخشد از این فرعون شک

در درون هر کسی یک لشکر است                                    جنگ با آنان جهاد اکبر است

او چو آید حاکم دل ها شود                                            هیبتش یک ماهه از هر سو رود

طالب یاری او عالم شده                                                مهلت فرعونیان بس کم شده

تا قیامت چشم ما و راه دوست                                        او که عالم تشنه ی دیدار اوست

 

                                                                                          رسوا  80/8/22

خورشید عدالت

                       

 

 

خیزید عزیزان که سرم مست شراب است                         از بوی گل باغ خرد  گرم و خراب است

خیزید و بیایید به دور من رسوا                                     تا دم بزنم مرغ دلم بر چه کباب است

یا       ری است عزیزان یاری است عزیزان که ز گرمی وجودش                                  خورشید دو عالم به برم برکه ی آب است

گویند نبینی رخ چون شمس ضحی را                              از نور وجودش همه عالم چو سراب است

در دست عدالت چو سپردند زمان را                               از روز ولادت قمرم ماه شباب است

این دل بشده از کف من بر لب دریا                                موجی است وجودش دل من هم چو حباب است

خیزید  بمانید سلامی بفرستید                                        ای قوم بکوشید جهان بستر خواب است

از او چه بگویم ؟ چه ببینم زمقامش..                                چون جان و تنم در طلبش در تب و تاب است

آن باده سرخ پدرش را که چشیده ؟                                 این صبر وصال پسرش آن می ناب است

آن باب ومدینه که بگفتند و شنیدیم                                  این یار پری چهره ما حاجت و باب است

روزی که بیاید همگان عدل ببینند                                    تا آن دم میگون سپهش پا به رکاب است

با دیو وشان در دو جهان گرم نگیریم                               هان چاره رستن ز بلا  چنگ و رباب است

 

                                                                           رسوا نیمه شعبان 1419     77/9/14

 

                                                                                                            

خم ابرو

                                                                                                                                

 

مگر آن کمان ابروبه جز انحنا چه دارد؟                        که نظر ز دیدن آن به گذر بنا ندارد

همه لحظه محو اویم همه گرم گفتگویم                       شود آن جمال جانان به جهان قدم گذار

   روم از سرا به سویش به امید جستجویش                   سر و جان فدای آن دم که از او خبر بیارد

دل ما ز کف برون شد گل واژه واژگون شد                   ز فراق لاله نرگس ز دو دیده خون ببارد

شب و شاهد و شرابی شرری به چشم خوابی                 برسان به جبهه آبی که اجل  عجل نیارد

تب و تاب جان فزون شد چه بگویمت که چون شد         خبر از خبرشناسان نتوان نهان شمارد

چه بگویم از شرابش چو ز باده داده آبش                      که ز بوی آن پیاله مه و زهره می گسارد

صله می دهد نگارم ز حریم کردگارم                          چه بدیده چشم رسوا که قصیده! می نگارد .

 

                                                                                    

                                                                                          رسوا  86/2/4