خم ابرو

                                                                                                                                

 

مگر آن کمان ابروبه جز انحنا چه دارد؟                        که نظر ز دیدن آن به گذر بنا ندارد

همه لحظه محو اویم همه گرم گفتگویم                       شود آن جمال جانان به جهان قدم گذار

   روم از سرا به سویش به امید جستجویش                   سر و جان فدای آن دم که از او خبر بیارد

دل ما ز کف برون شد گل واژه واژگون شد                   ز فراق لاله نرگس ز دو دیده خون ببارد

شب و شاهد و شرابی شرری به چشم خوابی                 برسان به جبهه آبی که اجل  عجل نیارد

تب و تاب جان فزون شد چه بگویمت که چون شد         خبر از خبرشناسان نتوان نهان شمارد

چه بگویم از شرابش چو ز باده داده آبش                      که ز بوی آن پیاله مه و زهره می گسارد

صله می دهد نگارم ز حریم کردگارم                          چه بدیده چشم رسوا که قصیده! می نگارد .

 

                                                                                    

                                                                                          رسوا  86/2/4